از جهت زبان شناسی ، گویش محلی منطقه از گویش های پارسی دری است . لهجه های اصلی زبان فرس قدیم هم متعدد و از جمله پهلوی ، دری و آذری بوده است. گویش اهالی خراسان ، دری ( منسوب به در بار ساسانیان ) بوده . گویش محلی منطقه به زبان پهلوی نزدیک تر از زبان فارسی که اکنون صحبت می شود می باشد. ویژگی های این زبان به شرح ذیل می باشد:
· تبدیل صدای "ا" به صدای " اَ "مثل : خانه : خَنه و کاسه : کَسه
· تبدیل صدای "ا" به صدای " اِ "مثل : آینه :اِینه
· تبدیل صدای "ی" به صدای " اِ "مثل : می خوانم : مِخنم یا می دانم : مِدنم
· تبدیل صدای "و" به صدای " ی "مثل : زانو : زنی و گلو :گلی ، سمنو : سمنی
· تبدیل صدای "آ" به صدای " اَ "مثل : آمد : اَمه و آتش :اَتش
· تبدیل صدای "ا" به صدای " اُ "مثل :بادام : بادُم یا آسمان : آسمُن
· تبدیل حرف "ف" به صدای " و "مثل : کفش : کوش
· تبدیل حرف "ب" آخر به صدای " و "مثل : آب : اُو ، شب : شو ، لب : لو ، چوب :چوو
· تبدیل حرف "ان" آخر به صدای " و "مثل : ریسمان : رسمو
· تبدیل حرف " ر " به حرف " ل "مثل دیوار : دیفال
· تبدیل فتحه به کسره در اول کلمه مثل : گَندم : گِندم
منبع: کتاب تاریخ سبزوار
|